Waarom Japan De Reis Van Mijn Dromen Was

Gedurende mijn leven heeft Japan me altijd op de een of andere manier aangetrokken. Als kind bracht ik duizenden uren door met het spelen van Super Nintendo, Pokémon en PlayStation, zonder te beseffen waar deze spellen vandaan kwamen. Als tiener kwam ik tijdens het luisteren naar hardrock- en heavy metalbands vaak obscure groepen tegen, om er later achter te komen dat ze 'groot waren in Japan'. Hoe kon één heel land delen mijn meest unieke muzikale voorkeur hebben?

Jaren later, tijdens mijn studie, had ik een relatie met een vrouw die me introduceerde in het werk van Akira Kurosawa, een van de grootste filmmakers van Japan. Hoewel Kurosawa vooral bekend staat om 'Seven Samurai', is zijn film 'Dreams' een visueel meesterwerk dat nog steeds tot mijn top 10 favoriete films behoort.

Kort nadat ik begon te schrijven over investeren, kwam ik de veelgehoorde zin tegen: “Now do Japan.” Deze uitspraak wordt vaak gebruikt als reactie op iedere positieve opmerking over de kracht van investeren, vooral omdat de Japanse aandelenmarkt in de jaren '90 en 2000 slecht presteerde.

Bijvoorbeeld, als ik zou zeggen, “Tijdens een 20-jarige houdperiode was de kans op een positieve return in de Dow 96% met een gemiddelde jaarlijkse return van ongeveer 6%,” zouden de twijfelaars antwoorden met “Now do Japan” en een grafiek tonen als tegenargument.

De strekking van deze uitspraak is dat investeren niet altijd vanzelfsprekend is. Hoewel deze gedachte niet onjuist is, is het gebruik van Japan als voorbeeld van verkeerd investeren een extreme vorm van cherry-picking. Het gebruikt de slechtste uitzondering in de geschiedenis om tegen de norm in te gaan.

Mijn reactie op “Now do Japan” is altijd hetzelfde geweest: weinigen investeren al hun geld ineens! Natuurlijk, als je al je spaargeld in Japanse aandelen had gestoken op het hoogtepunt in 1989, was dat een ramp geweest. Maar, als je in de loop der tijd in Japanse aandelen had geïnvesteerd, zou je een veel betere ervaring hebben gehad.

Zoals de onderstaande grafiek laat zien (gegevens tot en met november 2024), maakte investeren in de loop der tijd van de grootste aandelenbubbel in de geschiedenis een situatie die tenminste gelijk opging met je inleg.

Hoewel deze uitkomst niet spectaculair is, is het nog steeds veel beter dan wat pessimisten doen geloven.

Naast de investeringsdiscussie heeft Japan me subtiel altijd aangetrokken. Dat is waarom ik zo enthousiast was om vorige maand het land van de rijzende zon te bezoeken. En het stelde zeker niet teleur.

De mensen waren vriendelijk, het eten was geweldig en het reizen was ontzettend eenvoudig. Voor mijn bezoek was ik bang dat het moeilijk zou zijn om me te verplaatsen door de taalbarrière. Maar dankzij smartphones en het goed georganiseerde transportsysteem in Japan was het tegenovergestelde waar. De treinen rijden op tijd en alle metrohaltes zijn genummerd, wat het gemakkelijk maakt om je weg te vinden. Het is het beste transportsysteem dat ik ooit heb gebruikt.

Bijvoorbeeld, als je naar station Shibuya in Tokio wilt gaan, genummerd G-01 op de Ginza-lijn, en je bent bij stop G-08, dan moet je slechts 7 haltes [G-08 -> G-01] afleggen. Google Maps heeft al deze informatie, en je vindt het ook in de metrohaltes.

Het vervoerssysteem in Japan functioneert op zo'n hoog niveau omdat het een land van regels is. In Tokio staat iedereen bijvoorbeeld op de linkerkant van de stoep of op de linkerkant van de roltrappen. Niemand eet terwijl hij loopt en niemand praat luid in de metro. Ik zat eens in een metro van Tokio met meer dan 30 mensen en het was zo stil dat je een speld kon horen vallen. Sommige van deze regels zijn opgeschreven, maar velen zijn dat niet. Iedereen volgt ze en dat maakt de samenleving ordelijker en efficiënter.

Daarnaast is er in de Japanse cultuur een sterke voorkeur om anderen niet te beledigen. Veel Japanse restaurants vragen je bijvoorbeeld om geen sterke parfum te dragen, zodat je de maaltijd van andere gasten niet verpest. Hoewel deze regels soms als overmatig beperkend kunnen aanvoelen, zorgen ze ervoor dat iedereen een aangename ervaring heeft, waar ze ook gaan.

Mijn ervaringen in Japan konden niet prettiger zijn. Een van mijn favoriete dingen die ik deed tijdens mijn reis was het bezoeken van het Zilveren Paviljoen in Kyoto (Higashiyama Jisho-ji) en de prachtige mosgarden. Jensen Huang vertelde ooit een verhaal over zijn bezoek aan dezezelfde mosgarden dat me altijd is bijgebleven. Terwijl we met andere toeristen door de zorgvuldig onderhouden mosgarden liepen, viel me de eenzame tuinier op. De mosgarden is gigantisch en heeft de grootste verzameling van elke soort mos ter wereld.

Ik zag de tuinier hurken, zorgvuldig het mos aanpakken met een bamboe pincet... En ik vroeg hem, “Wat ben je aan het doen?” In zijn Engels antwoordde hij: “Ik verwijder dood mos. Ik zorg voor mijn tuin.” En ik zei: “Maar je tuin is zo groot.”

Hij antwoordde: “Ik zorg al 25 jaar voor mijn tuin. Ik heb genoeg tijd.”

Huang vervolgde dat wanneer je je levenswerk navolgt, tijd niet noodzakelijkerwijs schaars is. Dit idee weerklinkt Seneca’s opmerking over de kortheid van het leven van enkele millennia geleden: “Het is niet dat we te kort leven, maar dat we er veel van verspillen. Het leven is lang genoeg, en een voldoende genereuze hoeveelheid is ons gegeven voor de hoogste prestaties als het allemaal goed geïnvesteerd wordt.”

Hoe ouder ik word, hoe meer ik dit idee accepteer. De Japanse cultuur belichaamt dit ook. Er is een gevoel van toewijding aan een ambacht en een focus op de lange termijn in Japan die ik nergens anders heb gezien. Dit verklaart waarom 6 van de 10 oudste operationele bedrijven ter wereld in Japan zijn gevestigd.

Deze mensen geloven in hard werken en dat grote dingen tijd kosten. Ik geloof dat ook. Ik heb persoonlijk de kracht van dit idee ervaren door deze blog, die nu bijna 8 jaar oud is. Toen ik het begon, had ik geen idee dat het mijn leven zou transformeren, maar het is sindsdien vol onverwachte wendingen geweest.

De grootste positieve verrassing is ongetwijfeld hoe goed 'Just Keep Buying' is ontvangen door Japanse lezers. Voor mijn reis had ik een aantal interviews gepland om de Japanse editie van 'Just Keep Buying' te promoten. Dit stelde me in staat om een aantal van de mensen te ontmoeten die betrokken waren bij de creatie van het boek en een kijkje te nemen in de Japanse bedrijfscultuur (iets wat de meeste toeristen niet ervaren).

Tijdens een van deze interviews vertelde mijn Japanse uitgever me dat 'Just Keep Buying' 130.000 exemplaren in Japan had verkocht. Dit is dubbel zoveel als wat ik voorheen van mijn Japanse uitgever had gehoord, en ook dubbel zoveel als het aantal exemplaren dat ik in de Verenigde Staten heb verkocht! Ik kan niet uitleggen hoe vreemd dit is en hoe dankbaar ik ben voor zoveel Japanse lezers. Het was echt de kers op de taart voor mijn reis.

Dit lijkt nu ongelooflijk, maar het is alleen mogelijk geworden omdat ik gedurende de afgelopen 8 jaar elke week iets tamelijk onbeduidends heb gedaan: ik schreef een blogpost. Maar, week na week, groeide die verzameling blogposts uit tot iets meer.

Dit geldt voor alles wat we in het leven doen, maar Japan was een geweldige herinnering daaraan. Na 10 dagen in het land van de rijzende zon zal ik de zin “Now Do Japan” nooit meer op dezelfde manier horen.

Met dat gezegd, bedankt voor het lezen en het toestaan van deze reisblogpost. 'Of Dollars And Data' is volgende week terug met de reguliere financiële programmering.

Als je dit artikel leuk vond, overweeg dan om je aan te melden voor mijn nieuwsbrief.